Een brief aan de vader die ik nooit had

"Ik zal niet ouder geweest zijn dan 11 toen ik, jouw eigen dochter, erachter kwam"

De meeste herinneringen aan jou, mijn biologische vader, komen van verhalen en foto's. Maar zijn dat wel herinneringen?

Ik herinner me dat ik mee ging met jou op de vrachtauto. Een groot feest vond ik het. Maar hoe veel behoefte had jij daar aan? In het netje bij mijn inklapbare bed in de cabine, verschuilen zich schaamteloos een aantal 'Rosie's' (vieze seksboekjes). Als meisje van 10 sta je er niet bij stil, maar hoe is dat oke? Ik herinner me de luchtverfrisser met veel te sterke vanille geur, misselijkmakend sterk. De honderden koekjes die ik at op de boot naar Zweden. Maar bovenal herinner ik me het moment waarop ik erachter kwam dat jij keihard vreemd ging.

Het was een lange dag geweest, de gordijntjes in de cabine deden we dicht en mijn bed werd naar beneden geklapt. We zouden gaan slapen. Op het dashboard zie ik een kleine pasfoto staan van N. (Een vriendin van mijn ouders, destijds ook getrouwd) "Hee dat is toch N?" Merk ik op. "Ja klopt! Ga nu maar gauw slapen" Luidt de reactie. De volgende ochtend is de foto verdwenen. "Dat heb je vast gedroomd." En daar moest ik het mee doen. We hebben niet meer over het voorval gesproken. Bij thuiskomst vertelde ik het verhaal aan mijn moeder en niet veel later kwam de voor de hand liggende mededeling dat "papa en mama niet meer van elkaar houden". De scheiding volgde.

Mama, R.(broertje) en ik verhuizen. Een nieuwe start. Jij blijft ook in Franeker wonen,, zodat we, (hoe was de afspraak gemaakt?) 1x in de 2 weken een weekend naar jou toe kunnen. Dat is welgeteld 2x voorgekomen. Je had duidelijk direct al geen behoefte aan ons bezoek. Geen speelgoed, de hele dag zat je achter de computer en om maar niet te spreken van de enorme verzameling Rooie Oortjes boeken. Ik wilde naar huis, naar mama die duidelijk wél van mij hield. Nooit vergeet ik die nacht dat ik uren op bed heb liggen huilen. Ik durfde niet naar beneden, bang voor jouw reactie. Dat was de laatste keer dat ik langs ben geweest.

R. was 3 jaar jonger dan ik en zag in de eerste instantie het kwaad niet, dus hij werd soms nog opgehaald. Ik vraag me af, heb je je nooit afgevraagd waar ik was op die momenten? Ik stond te huilen in de kelder, omdat ik niet wilde dat je mij zag en ik wilde jou niet zien.

Jaren later ben ik met weg met vrienden en ineens gaat mijn telefoon. "Je moet nu thuis komen, je vader is hier" zegt mama door de telefoon. Onbegrip. Wat wil je, waarom ben je in ons huis, waarom moet ik komen? Mét mijn vrienden fiets ik naar huis. En daar zit je, in ons huis, op onze bank, met nog nét geen open armen...

Ik begin direct te huilen. Eerlijk? Ik kan je terplekke wel wat aan doen. "Wat denkt deze mafkees?!" Ik ben zó kwaad. Een aantal scheldwoorden vliegen mijn mond uit en ik ren het huis uit. Maanden later ontvangen we een witte correspondentie kaart met daarop de informatie dat je naar Zweden verhuist bent. We hebben nooit weer wat van je gezien of gehoord.

En eerlijk. Ik snap het niet. En thank god snap ik het niet! Hoé kun je er als ouder bewust voor kiezen om je kinderen niet te willen zien. Ze keer op keer zo teleurstellen. Emigreren en niet meer omkijken. Ik kijk naar mijn eigen dochter en ik krijg spontaan het gevoel dat ik ga ontploffen van de hoeveelheid liefde die ik voor haar voel. Maar jij, je kiest er bewust voor om niet in ons geïnteresseerd te zijn.. Ik kan nog wel 30 van deze blogs schrijven over de ellendige dingen die in me op komen als ik aan jou denk, maar die eer laat ik aan mezelf. Ik ben dankbaar dat je R. en mij op deze wereld hebt gezet en ik ben nog veel dankbaarder dat jij er geen deel van uit maakt.

Dit verhaal is waargebeurd. Het is een schets van hoe de situatie zich rond mijn biologische vader zich af heeft gespeeld. Voor veel mensen een verwarrend verhaal, dus hierbij een klein beetje inzicht in mijn jeugd.