Bevallingsverhaal

21-12-2017

Het is een rare avond. De laatste avond met z'n tweeën. Ik lig, dik en uitgeput, op het kraambed in de kamer, Niels ligt op de bank ertegenover. We hangen wat voor de tv en struinen wat op onze smartphones. We weten beide wat er over een paar uur staat te gebeuren, beide onwijs zenuwachtig, maar geen van ons laat het merken. Niels houdt zich groot om er voor mij te kunnen zijn, ik probeer er zo nuchter mogelijk over te doen, zodat ik mezelf geen zenuwen aanpraat. Na een paar netflix afleveringen, gaan we op tijd op bed, want de wekker gaat vroeg.

Die nacht wordt er weinig geslapen in huize Niels-Femke-Bijnababy.

22-12-2017

De wekker gaat vroeg. Te vroeg als je het mij vraagt. Maar ik ben gelijk topfit, dit is de dag! Onze dochter wordt geboren!

Om 6:15 stappen we in de auto richting het Martini ziekenhuis. Ik wordt om 7 uur verwacht op de kraamafdeling. Keurig om 6:45 rijden we de parkeer garage in. Smoordruk, Vrijdagmorgen, populair moment kennelijk. In een rolstoel, rijdt Niels mij naar de kraamafdeling toe. (Ik loop dat rot eind al een tijdje niet meer, die buik is zwaar en mijn benen nog veel zwaarder!) Op de kraamafdeling aangekomen, wordt ik op een ziekenhuisbed aan de CTG gelegd en worden de laatste onderzoeken gedaan. Alles ziet er goed uit, de baby ligt nog steeds in stuit, dus ze kan gehaald worden. Een bizarre realisatie. Je ligt daar, alwetende dat je een uur later ouders bent. Stipt 8 uur (weer eens wat anders dan de reguliere wachtkamer!) komt er een verpleegkundige binnen. Ze rijdt mij met Niels samen, naar de uitslaap kamers. Hier moet ik nog even geduld hebben, want de artsen zitten aan het kerst ontbijt. Ik kan er wel om lachen. Als een boer met kiespijn, want ik sta stijf van de zenuwen. 

Dan is het moment daar, Niels (ondertussen gekleed als marsmannetje) laat ik achter en zie ik pas, na het plaatsen van de ruggenprik en het infuus, weer terug op de OK. Ik lach. Ik verberg alles met humor. Ondertussen voel ik mijn kaken aanspannen, ik sta op het punt om in huilen uit te barsten. Ik maak kennis met het OK team en tot mijn grote blijdschap, zie ik vertrouwde gezichten! De gynecealoog waar ik zo op gehoopt had, de anesthesist die ik al eerder getroffen heb en verder een hoop gezellige mensen. Het is een sfeervolle bedoeling en dat helpt me enorm!

Uiteindelijk wordt de ruggenprik geplaatst. Wat een gekke ervaring. Doordat ik mijn benen langs het bedje liet hangen, voelt het de gehele verdoving, alsof mijn benen nog rechtop staan, terwijl die toch echt plat op het bed liggen! Daarnaast is de verdoving, hoog gaan zitten, waardoor ik het gevoel heb dat ik niet kan ademen. Daarom wordt er zogenaamd zuurstof toegediend. (Hartstikke nep, maar ik ben gerustgesteld.)

Ik heb even lang gedaan over het typen van bovenstaande alinea, dan de chirurgen doen over het halen van de baby. Ze is er letterlijk met 6 minuten. Ongelofelijk, zo snel kan het gaan! Niks geen 24 uur weeën, lang leve de snee van 8 cm! Dacht ik. Little did I know, dat je op de 2e dag weer voor het eerst moet staan en lopen. Ha-ha, wie het laatst lacht..

Daar is ze dan, onze kleine blonde minimensje. Ons eigen dochtertje. Wat een bijzonder moment.

Ze is gelijk aan het huilen, spartelen en wil direct aanhappen. Functioneert voor de volle 100%!

We kunnen ons niet gelukkiger voelen. Ons kleine meisje is geboren.

- Esmé Mila Rusticus - 22 December 2017 - 08:06 - 50 cm -